ÖNCE GÜVEN Mİ, SEVGİ Mİ?

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Memlekette bir “kardeşim” furyasıdır gidiyor. Daha tanışalı beş dakika olmuş, “Canım kardeşim” mesajları, “Ailemden biri” paylaşımları havada uçuşuyor. Fakat bütün bu muhabbet balonunun altını kazıyınca ne çıkıyor? Koca bir güven boşluğu…

Bizde sevgi, kredi kartı gibidir; bol keseden dağıtılır. Güven ise peşin para; herkes önce görür, tartar, eline alır. Böyle olunca da sosyal ilişkilerde genelde şu tablo ortaya çıkar: Daha güveni test etmeden sevgiyi açıyoruz, sonra hayal kırıklığının faturasını ödüyoruz.

Ama “önce güven” diyenlerin de bir eli temiz değil. Onlar da bazen insanları bankadaki kredi notu gibi puanlayarak yaşıyor: “Bir bakalım, sözünde duracak mı, hak edecek mi, sonra severim.” Bu da ilişkileri personel alımına çevirmiyor mu?

Sonuç ortada: Biri fazla erken sevgi dağıtarak yanıyor, öbürü fazla geç güvenerek yalnızlaşıyor. Arada, “Ben ne seviyorum ne güveniyorum, kafam rahat,” diyenler var ki onlar da başka bir âlem.

Hani bir söz vardır:
“Kavun değil ki dibini koklayasın.”

Elhak doğrudur.
Bu konuda şahsi üslubum, rahmetlik Türkeş Bey’imin dediği gibidir:
“Bir insan senin gözünde soru işareti gibi olmalı.
İyi yanlarını gördükçe (güven arttıkça) soru işareti küçülür, sen ona yaklaş;
Menfi ve yanlış yanlarını gördükçe soru işareti büyür, sen ondan uzaklaş.”

Halbuki sevgiyle güven birbirine rakip değil, aynı ağacın kökü ve dalı gibiler. Kök (güven) olmadan dal (sevgi) kurur; dal olmadan kök de çoraklaşır. Ama biz ya köke bakıp dalı unutuyoruz ya da dala bakıp kökü ihmal ediyoruz.

Belki de mesele “önce hangisi” değil; mesele ikisini aynı anda beslemek. Birine aşırı yüklenince diğeri topal kalıyor. Sosyal hayatın bütün o “kardeşim”, “canım”, “ailem” dilinin altına biraz samimiyet, biraz da sınır koyabilsek hem güven hem sevgi kendiliğinden gelişir.

Unutmayın: Birine güvenmek, sevgi kontenjanından indirim yapmak değildir; birini sevmek de güveni ipotek etmek değildir. İnsan ilişkilerinde bu dengeyi kurmak, belki de en büyük erdemdir.