MELEĞİN KANAT ÇIRPIŞINA GICIK OLANLAR

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Bir toplum, iyiliğe tahammülünü kaybettiği gün, kötülüğe alışmış demektir; bazıları da senin ışığından değil, o ışığın kendi karanlıklarını gösterdiğinden nefret eder.

Dağlarda sessizlik var.
Rüzgâr bile edepli esiyor burada.
İnsan, bu sessizliğin içinde kendi gürültüsünü daha iyi duyuyor.
Dönüp bakıyorum: Bizim toplumda asıl gürültü, dilde değil, kalpte. Haset, bugz, kıskançlık…
Bunlar öyle bir yankı yapıyor ki, bazen melek olsan, kanat çırpışına bile tahammül edemiyor insanlar.

Etrafımızda nice yüz görüyoruz — tebessümü sahte, sözü süslü, kalbi karanlık.
Seni sevmezler; çünkü sende olanların onlarda olmadığını bilirler.
Bu bir eksiklik duygusudur, ama kimse “eksik” olduğunu kabullenmez.
O yüzden kendi yetersizliğini örtmek için seni küçültmeye, yok saymaya, itibarsızlaştırmaya kalkar.
Senin ışığın, onların karanlıklarını gösterir, bundan rahatsız olurlar.
Ve ne acıdır ki, bu rahatsızlığı “eleştiri” ya da “fikir ayrılığı” süsüyle gizlerler.

Haset, sadece bir duygusal zayıflık değil, toplumsal bir hastalıktır.
Bir toplumun birbirini çekemediği yerde, iyilik kök tutmaz.

İyiyi kötüleyen, çalışana çelme takan, dürüstü “saf” diye küçümseyen bir zihin yapısı sarmış her yanı.
Bugün haset, entelektüel bir gerekçeyle, ideolojik bir örtüyle, hatta dinî bir söylemle bile süslenebiliyor.
Birini karalamak için iftira atıyor, sonra da “doğruyu söyledim” diye kendini alkışlıyor.
Kibirle birleşmiş kıskançlık kadar tehlikeli bir şey yoktur.

İblis de Âdem’e secde etmediğinde, aslında “ben ondan üstünüm” dememiş miydi?
Haset, işte o cümlede başlar.
Kendini haklı, karşısındakini haksız görme cüretinde.
Bugün de aynı cüretle insanlar birbirine bakıyor.

Ve bu yüzden, melek olsan, kanat çırpışına gıcık oluyorlar.
Çünkü senin uçuşun, onların yerde sürünüşünü hatırlatıyor.

Toplum olarak bir aynaya bakmamız gerekiyor.
Çünkü biz artık birbirimizin başarısına değil, başarısızlığına sevinir hâle geldik.
Birinin parladığını görünce alkışlamak yerine söndürmeye çalışıyoruz.
Oysa “kardeşinin iyiliğini kendininki kadar istemedikçe iman etmiş olmazsınız” buyuruluyor.
Ama iman, dillerde kaldı; kalpler başka dertte.

Dağlar kıskanmaz.
Güneşi görünce gölgeye darılmaz.
Biz de biraz dağ gibi olmayı öğrenmedikçe, içimizdeki karanlık hiçbir ışığa tahammül edemeyecek.