HUTBEDE ADALET, HAYATTA RÜŞVET

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Bir Anadolu türküsü der ki:

“Cehennem dediğin dal odun yoktur,
Herkes ateşini buradan götürür.”

Cehennem uzak bir yer değil aslında.
Yalanla, hileyle, torpille, kul hakkıyla dünyada tutuşturduğumuz bir ateşin devamı sadece.
Yani kimseye odun dağıtılmıyor orada; herkes kendi ateşini buradan götürüyor.

Kur’an diyor ki:
“Kim zerre kadar hayır işlerse onu görür;
kim de zerre kadar şer işlerse onu görür.”
(Zilzâl, 99/7-8)

Ama bizde torpil o kadar yaygın ki, bazıları bu ayeti bile “referansla” geçebileceğini sanıyor.
Ahiret bir tanıdıklar kulübü değil.
Ne cemaat kontenjanı var ne parti rozetine göre muamele.
Defteri herkes kendi eliyle dolduruyor.

Her cuma hutbede aynı ayet okunur:
“Allah adaleti, iyiliği ve akrabaya yardımı emreder;
hayasızlığı, fenalığı ve azgınlığı yasaklar.”
(Nahl, 16/90)

Ne hikmetse bu ayeti en çok sözde dindarlar ezbere bilir.
Ama aynı gün devlet dairesinde torpil arar, iş görüşmesinde “referans” sorar,
ihale paylaşımında “bizimkilerden mi?” diye teminat ister.
Adalet hutbede var ama hayatta yok.
Allah adaleti emretmiş, biz adam kayırmayı seçmişiz.

Sonra da “Biz Müslümanız elhamdülillah” deyip sırtımızı sıvazlıyoruz.
Evet, Müslümanız; ama adaleti dinliyoruz, yaşamıyoruz.
Yalanı “diplomasi”, rüşveti “hediye”,
haksız kazancı “nasip” yapıyoruz.
Sonra da diyoruz ki: “Allah affeder.”
Evet, Allah affeder ama kandırmaz.

Unutmayalım:
Yanmaz kefen yoktur, yanmayacak amel vardır.

Peygamber Efendimiz buyurmuş:
“Gerçek mümin, elinden ve dilinden insanların emin olduğu kimsedir.”
(Buhârî, İman, 4)

Şimdi dönüp kendimize soralım:
Bizim elimizden, bizim dilimizden kim emin?
Komşumuz mu, çalışanımız mı, kardeşimiz mi?
Sözde dindarlıkla süslediğimiz bir çıkar düzeni içinde yaşıyoruz.
Namazda huşu, pazarda hile, evde öfke, işte kibir…
Sonra da “Biz ümmetiz” diyoruz.

Ümmet olmak sadece salavat getirmek değil,
Peygamber’in ahlakını hayatına geçirebilmektir.
O yüzden, Hacı Bektaş-ı Veli’nin dediği gibi:

“İncinsen de incitme.”

Cehennemin ateşini söndürecek su, işte bu sözdedir.
Kırmadan, kandırmadan, kul hakkı yemeden yaşamak…
Ne kadar zor görünse de, vicdanın serinliği Cennet’in ta kendisidir.

“Cehennem dediğin dal odun yoktur,
Herkes ateşini buradan götürür.”

O halde biz ateş değil, ışık götürelim.
Çünkü Cennet, vicdanı yanmayanların yurdudur.