Gelecek Çocuklukta Yazılır

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Bizim toplumumuzda sevgi ve şefkat çoğu zaman bir hak değil, bir lütuf gibi verilir. Çocuklar, anne babalarının ruh hâline, travmalarına ve beklentilerine göre büyür. Babasından ilgi görmemiş bir çocuk, büyüdüğünde evlatlarına aşırı sevgi göstermeye çalışır; ama çoğu zaman kendi yaralı çocukluğunun izlerini de onlara taşır.

Böylece kuşaktan kuşağa aktarılan görünmez bir zincir oluşur: ilgisizlik, öfke, sevgiyi ifade edememek… Bizim kültürümüzde “disiplin” adı altında yürüyen sertlik ve baskı, aslında yaralı bir ebeveynin feryadıdır. Çocuğunu döverken kendi çocukluğuna kızar; çocuğuna sarılırken kendi eksik sevgisine sarılır.

Bir çocuğu veya genci yetiştirmek elbette kolay değildir. Ufak tefek hatalar yapmaları doğaldır; önemli olan, Türk töresi ve İslam ahlakına ters düşen aşırılıklardan ve ana babasının yüzünü eğecek yanlışlardan uzak durmalarıdır. Ebeveynin görevi, çocuğunu kendi yaralarından arınmış bir sevgiyle yetiştirirken ona sağlam bir değer zemini vermektir.

Toplum olarak şunu anlamamız gerekiyor: Çocuklar, bizim eksikliklerimizi telafi etmek için değil, kendi potansiyellerini yaşamak için var. Ebeveynliğin özü, çocuğa kendi yaralarımızın gölgesinden uzak bir alan açmaktır.

Okullarda, camilerde, aile içi sohbetlerde, televizyon dizilerinde bile şefkati, empatiyi ve merhameti konuşmak zorundayız. Çünkü toplumsal olarak sevgi dilimizi, iletişim biçimimizi ve çocuk yetiştirme anlayışımızı değiştirmeden, bireysel yaralarımızı iyileştirmeden gerçek bir dönüşüm olmayacak.

Unutmayalım: Sağlıklı bir toplum, sağlıklı çocukluklardan doğar. Çocuğuna sevgi veren aslında topluma da iyilik yapar. Her nesil, bir öncekinden biraz daha şefkatli olmayı başarabilirse, gelecekte hem birey hem toplum olarak yaralarımızı sarmış oluruz.

Ama şunu da bilmeliyiz: Eğer bugün çocuklarımızın ruhunu ihmal edersek, yarın kaybolan değerlerimizin, yitirdiğimiz adaletin ve çürüyen toplumumuzun hesabını kimse veremez. Çocuklarımıza gösterdiğimiz ya da göstermediğimiz şefkat, yarınlarımızın kaderini yazıyor — ve biz bu kaderi şimdi, tam da bugün belirliyoruz.

Selam ve muhabbetle,