HAYAT BORCUM

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Kendime bir hayat borçluyum. Borcumu ödemek için de yaşamam gerek. Bana kalan zamanı en iyi olduğunu düşündüğüm şekilde yaşamalıyım. Kendime çok haksızlıklar ettim, çok engeller koydum, kendimi defalarca kilit altına da aldım. Bazen işkenceler çektim, sesimi bile çıkarmadım. Ruhumu hapsettim, bağırıp çağırmadım, çoğu zaman bile bile sustum. Ama artık anladım ki olan hep bana oldu. Suçlu değildim, yine de cezasını kendime çektirdim.

Bence benim mahkûmiyetim artık bitti. Şimdi ruhumun zincirlerini kırmak zorundayım. Yıllarca hapsedildiği kulesinden çıkmak isteyen bir his var içimde. Denizin ortasındaki kimsesizlik kulesinde etrafı köpek balıklarıyla dolu tek başına korunabileceğini sanarak suskunca bekleyen beni, almaya gelen bir gemi elbet olacak. Nihayet balkona çıkabildim yıllar sonra, belki yarın terasta bir geminin yolunu gözlüyor olacağım ve belki de köpek balıklarına rağmen atlayıp kulaç atarak ulaşacağım herkesin içinde olduğu gerçekliğe. Ya da bu yolda paramparça olup yok olacağım. Olsun be, ne olursa olsun bunu bile borçluyum kendime. Keşkeler olmasın da, denedim olmadı demeye razıyım ben.

Çocukluğumdan beri kendi kendime yaşamanın hayalini kurdum. Ama hiç kendimle yaşamadım ben. Ben gerçekte neyi severim, neyden hoşlanırım çok da fazla bilmiyorum mesela. Kendimle flört bile etmemişim bakınca. Tanımıyorum ki kendimi, aynadaki suretimden başka bir şey görmemişim, ruhuma bakmamışım. Kendimi tanımaya vakit ayırmalıyım, bunu bana borçluyum. Ayaklarımın yere en sağlam şekilde basabilmesi benim kendimi çok iyi tanımama bağlı. Bir daha asla kendime sormadan bir karar almayacağım mesela. Enine boyuna tartıp olası sonuçları, alternatifleri düşünmeden körü körüne kararlar alıp, fevri hareket edip de tüketecek vaktim kalmadı ve bunu en iyi ben biliyorum. Aynalar yalan söyler ama ruhunuz söylemez, söyleyemez. Benim derdim de, düşüncem de kendimle ilgili. Kimse üstüne alınmasın. Bu hayat benim, sadece benim, bana verilmiş, bana özel. Benim hayatımı benden başka kim yaşayabilir ki?

Hiçbir zaman yeniden başlamak için geç değil. Hâlâ nefes alıyorken, hâlâ üretebiliyor, hâlâ yaşıyorken borcumu son zerresine kadar ödeyeceğim kendime. Borcumu ödemeden ölmeyeceğim ve bunu ödemenin tek bir yolu var. O da yaşamak… Hakkını vere vere, dibine vura vura yaşamak. Yoksa para filan geçmiyor bu borcun ödemesinde. Ruha borç; huzurla, mutlulukla, merakla, değişimle, keşiflerle ve yeni şeyler tecrübe etmelerle filan ödeniyor. Bir gün bu dünyaya gözlerimi kapatırken kendime hakkımı helal etmek için hayat borcumu ödemeliyim, çünkü “helal olsun bana, ne güzel yaşadım” diyerek gitmek… İşte tek istediğim budur.

Banu BALAT

İçerik daha evvel Dalaman Gazetesi’nde yayınlanmış olmasına rağmen yazarın bilgisi ve isteği dahilinde gazetemizde yayınlanmıştır.