1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Sanırım her şey “Deliler”den vazgeçtiğimizde başladı.

Gözükara, savaşçı, akıncı ruhumuz onlarla beraber gitti.

Bütün heybetimiz onlarla birlikte yok oldu.

Deliler ki dörtnala giden atlarının üzerinde başlarında kurt derisinden kalpakları, sırtlarında kaplan postundan kaftanları, omuzlarında kartal kanatlarıyla uçarken zalimlerin yüreğine korku salarlardı.

Mazlumlar onların “serhadlik”lerinden çıkan mahmuz şakırtılarını, atlarının nal seslerini duyduklarında kaybettikleri ümitleri dirilirdi.

Deliler ki pirleri Hz. Ömer’di. “Kalpaklarımız Emîrü’l-mü’minîn Hz. Ömer’in çizmesinin koncuğudur, ocağımız müşârün ileyh efendimize mensuptur.” diyerek Hz. Ömer’in cesaret ve adaletini sürdürme davasında olduklarını beyan ederlerdi.

Delilerden vazgeçtiğimizde her şeyden vazgeçmeyi göze almıştık aslında.

Mücadeleden
Kavgadan
Hak arayışından
Düşeni düştüğü yerden kaldırmaktan…

Ardından deli olmak kötü bir şeymiş gibi gösterildi bize.

Sanki her işe ille de hesaplı kitaplı girişmek gerekirmiş gibi.

İnce hesaplar yapmanın mücadele azmini törpülediğini fark ettiğimizde iş işten çoktan geçmişti.

O ince hesaplar yapıldığı sırada Delilerin harekete geçmiş olmasının ne denli önemli olduğunu çok acılar çekerek anladık.

Ne yazık ki olan olmuş, deli cesaretimiz kaybolmuştu.

Oysa haksızlığın, adaletsizliğin, zulmün olduğu yerde herkese delice bir cesaret lazımdı

yalnız

Delilerin sancaklarını dalgalandırarak açtıkları yoldan da onların ardı sıra koskoca bir ordunun yürümesi.

Ne yazıyordu o sancakta: Kaderde ne varsa o gelir başa!

Yani?

Korkunun ecele faydası yok! Olacaksak da adam gibi öleceksek de … Üç günlük dünyaya çakılacak kazık henüz icat edilmediğine göre…

Deliliğin hiç olmazsa mazisi şanlı. Aptallığın şerefli bir tarihi bile yok, demiş diyen.

O zaman?

Delilik iyidir.

O zaman?

Atın dorusu, yiğidin delisi.

O zaman?

Serdengeçti Delilerin sancağını kaldırma vakti.

Sevgi YILDIRIM