Bu Millet, Partilerden Büyüktür!

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Türkiye’nin siyasal yapısı, uzun yıllardır kimlikler üzerinden şekillendirilen bir mücadele alanına dönüştürüldü. Milliyetçilik, muhafazakârlık, Atatürkçülük ya da Kürt kimliği gibi değerlerin, bir halkın kültürel ve düşünsel zenginliğini temsil ettiği unutularak, siyasi partilerin tekelinde sunulması toplumsal ayrışmaları besliyor.

Bir vatandaş kendini milliyetçi olarak tanımladığında, derhâl MHP’ye mensup olduğu varsayılıyor. Oysa milliyetçilik, sadece bir partinin programı değil; ülkesini seven, bağımsızlığını savunan ve tarihsel mirasına sahip çıkan her bireyin ortak değeridir. Atatürk’e bağlılık duyan bir kişi doğrudan CHP ile ilişkilendiriliyor. Ancak Gazi Mustafa Kemal Atatürk, yalnızca bir partinin değil; tüm Türk milletinin ortak tarihsel ve manevi mirasıdır. Muhafazakâr düşünen bir yurttaşın AK Parti’ye yakın olduğu varsayılıyor. Fakat muhafazakârlık sadece siyasi değil; ahlaki ve kültürel bir yaşama biçimidir. Aynı şekilde, Türklüğü veya Kürtlüğü savunmak, bir etnik kimliğe saygı göstermek demektir ve bu saygı da hiçbir şekilde bir partiye indirgenemez.

Toplumun değerleri, inançları ve aidiyetleri siyasi rant aracı haline getirilmemelidir. Bu hassasiyetleri seçim dönemlerinde hatırlayıp sandık süreci geçince unutmak, halkın vicdanına hakarettir. Siyasi partilerin görevi halkı etiketlemek değil; onları ortak değerlerde buluşturmak, sorunlarına çözüm üretmek, aidiyet duygusunu istismar değil temsil etmek olmalıdır.

Unutulmamalıdır ki Türkiye halkı; farklılıklarıyla bir bütün, çeşitliliğiyle güçlüdür. Kimliklerimizi partilerin sınırlarına hapsedersek, ortak vatan idealini zayıflatırız. Her birey, siyasi duruşunu kendi vicdanıyla belirlemelidir. Kimse doğrudan bir ideolojinin, bir partinin ya da bir liderin uzantısı değildir. Bireyler düşünür, sorgular, değerlendirir. Ve bu özgür düşünce iklimi, demokrasinin temelidir.

Siyasi liderler ve partiler artık bir gerçeği görmek zorundadır:
Halk; kimliklerini sandıklarda değil, hayatın içinde yaşar.
Onlara saygı duymak, sandıkta değil; sokakta, işte, okulda, sofrada başlar.