Gözleri Çıkmış Ölüm

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

(Hocalı Soykırımına Adanmıştır)

Ölümün gözleri çıkmıştı, vahşice öldürülenleri göremiyordu. O gece şehrin dört bir yanı korkunç kabusların yuvasına dönüşmüştü. Her tarafta başsız bedenlerin, bedensiz başların ürpertici görüntüsü, insana insanlıktan bu kadar uzaklaşmayı anlatıyordu. Havadaki ölüm kokusu, baykuşların bile canını titretmişti. Baykuşlar, insanların bu kadar acımasızca öldürülüşünü hiç görmemişti ya da göreceğini aklına bile getirmemişti. Ruhların birbirine karıştığı o mekanda, zaman bile yerinde donup kalmıştı; şaşkınlığından ne ileri ne de geri gidebiliyordu akrepleri. Saniyeler bile işlemiyordu ölüm kokan şehirde.

Gözyaşları kana dönmüştü, dünyaya barışı haykıran güvercinlerin. Barış adına yapılan çağrılar, insan adını taşıyan “insancıklara” hiçbir fayda sağlamamıştı. Barış, dünya kurulduğundan beri bu kadar rezalete uğramamıştı. Yarasa sürüleri bu gece yolunu kaybetmişti; normal gecelerde hiçbir engelle karşılaşmadan uçan yarasalar. Bu gece o gecelerden değildi; cehennemden daha korkunç bir manzaranın tasviriydi. Ölülerin canı olsaydı, bedenlerinin neler çektiğini anlatırdı. “İntikam kıyamete kalmaz” derlerdi, ama ölülerin intikamı kıyamete kalmıştı. Ölüler, hiçbir zaman çektikleri acıları anlatamayacaktı.

Sonsuz sayıda can alan ölüm, görevine başladığından beri hiç bu kadar yorulmamıştı. Gözleri çıkmış ölümün görebileceği hiçbir şey kalmamıştı. Gördüğünü görmüştü artık bir gecenin içinde. Gördüklerini görmek istemese de görmüştü. Ölüm bile, insanların bu kadar vahşiliği karşısında hüzünlenmişti. Öldürenlerin öldürülenlere yaptıklarını, ölüm bile hiçbir zaman yapmazdı. Ama insan olmadığını bir kez daha göstermişti insan olmayan “insancıklar”.

Habil Yaşar

Hocalı Çığlığı
(1 Perdelik Dram)
Habil Yaşar

YAZAR
Yirmi altı Şubat… o kara gece,
Neler getirmedi Azerbaycan’a.
Karanlıklar geçse, asırlar geçse,
Tarih bağışlamaz onu vicdana.
O gece vicdanın sustu sesi de,
İnsanlık adına leke vuruldu.
Dünyanın en büyük faciası da,
O gece yaşandı, matem kuruldu.
Yirmi altı Şubat… Hocalı günü,
Günlerin karası, günlerin pisisi.
Yükseldi arşa da insanın feryadı,
Allah bağışlamaz zalim kesesi.
Şehitler, gururlu ölümleriyle,
Tarihe en büyük destan yazdılar.
Dünya seyrederken kendi gözleriyle,
İnandı, yoksa ki inanmazdılar.

Bir Kadın
İlahi bu nedir? Bu dehşet nedir?
Tarihte görülmemiş musibet nedir?
Kanlar aka aka sele dönmüştür,
Hocalı kanlı bir göle dönmüştür.
Bugün cehennemi yaşıyorum ben,
Dayanılmaz azabı taşıyorum ben.

Yaşlı Adam
Bir bebeğe bakın, kolları kırılmış,
İnsan da bu kadar zalim olurmuş.
Artık dayanamıyorum, dayanamam,
Ayağım tutulmuş, yürüyemem.

Anne
Gözlerim kör olsaydı görmeseydim keşke,
Bedenlerden ayrılmış, yalnız kalmış başlar.
Uzakta bir kızın gözleri oyulmuş,
Bir diğeri derisinden soyulmuş.
Ah neler çekiyorum, yanıyor bu yürek,
Sizin intikamınız mutlaka alınmalı.
Nerede bu dünyada adalet nerede?
Ne güne koyarmış insan, insanı.

(Uzaktan küçük bir çocuk ağlayarak anne ve babasının cesedi üzerine haykırır.)

Çocuk
Anneciğim, babacığım neden duymuyorsunuz?
Beni yalnız bırakıp nereye gidiyorsunuz?
Sizsiz bu dünyada kalacağım yetim,
Bilmiyorum ne yapacağım, nereye gideceğim.
(Ağlar)

Genç Kız
Elini bana ver ey yaşlı anne,
Kaçalım bir yana, yardım edeyim sana.
Belki kurtarabilirim seni,
Hadi, elini ver bana, çabuk ol.

(Uzaktan bir asker haykırır.)

Asker
Ateş edin durmadan yeniden,
Hep birlikte düşmanın üstüne.
Ölürsek şehit olup yükseleceğiz biz,
Yaşarsak sonuna kadar savaşacağız biz.

(Bu sırada birkaç düşman mermisi askere isabet eder ve onu yere serer. Asker son nefesinde şu sözleri söyler.)

Unutmaz milletim, vatanım beni,
Yaşatan her zaman yaşatır beni.
Herkes ölecektir, ölüm bir hakikattir,
Vatan için ölenler yaşayacaktır.

Anne
Öldü… bir asker daha kahraman oldu,
Bir ömre, hayata nokta konuldu.
Allah rahmet eylesin ölenlere,
Hem merhamet eylesin milletimize.
Şehidin yeri ebedi cennettir,
Bunu anlarsanız büyüktür hikmettir.

Yaşlı Adam
Öldün, ölümünle yükseldin asker,
Halkımız her zaman kadrini bilir.
Şehitsin, sen yüce bir zirvedesin,
Bu halkın, milletin kalbindesin.

(Tam o sırada yaşlı adamın yanına bir mermi düşer ve onun hayatına son verir.)

Başka Bir Kadın
Ah düşman, ne kadar acımasızsın,
Bebeğe, yaşlıya hiç acımıyorsun.
Yıktın, talan ettin Hocalı’mı,
Çöle çevirdin gül bahçemi.
Hocalı’m mahvoldu, dağıldı Allah,
Bu günü yaşamak ağırdı Allah.

Genç Kız
Hocalı’m, sana doya doya bakayım,
Belki bir daha göremeyeceğim.
Bakıyorum Hocalı’m viran olmuş,
Herkesin gözleri kan ağlıyor.
Yurdum toz duman içinde,
Hocalı’m yaralardan yaralı.
Ermeni denenin kalbi yokmuş,
Zalim dünyada ne kadar çokmuş.
Keşke yaşasaydım acısız, ağrısız,
Ne yapayım ben Hocalı’sız.
Yıkılsın bu dünya, yıkılsın artık,
Onsuz bir sabaha uyanmak istemiyorum.

(Bu sırada onu da bir mermi vurur ve öldürür.)

Anne
Ah neler yaşadık, neler gördük,
Öldükse şerefli ölümle öldük.

Bir Kişi
Günahsız insanların yok oluşuna,
Bu gece ağladı yıldızlar da, ay da.
Doğa bile kara giydi,
Bir tek Ermeniler güldü, sevindi.
Ermeni bir kuduz köpekmiş Allah,
İnsanlık adını kaybetmiş Allah.

Asker
Bugün bir imtihandan geçti halkım,
En büyük acıyı taşıdı halkım.
Bilsinler, duysunlar Ermeniler,
İntikam kıyamete kalmaz derler.

Koro
Asla unutmayacağız Hocalı’yı,
Bir gün susturacağız alçak düşmanı.

YAZAR
Ne kadar yazsam da Hocalı’dan ben,
Milyonda birini yazabildim.
Kan kokusu gelir satırlarımdan,
Hataları düzeltip bozabildim.

2020
2008’de yazılmış “Hocalı Çığlığı” dramıma ek:

YAZAR
Yıllar geçti aradan, keder dolu, gam dolu,
Karabağ hasretiyle, Hocalı öfkesiyle.
Bizi bekliyordu zafer yolu, hak yolu,
Halkım başardı onu büyük cesaretiyle.
Ses saldı bu cihana Azerbaycan askeri,
“Demir yumruk” düşmana büyük gözdağı oldu.
Otuz yılda kurulan düşman siperleri,
Kırk dört günde yerle bir oldu.
Artık alnımız açık, başımız dik geziyoruz,
Gülümsemek yakışır parlayan gözlere.
Aziz Şuşam, yiğit Şuşam, bizi bekliyorsun,
Azerbaycan layıktır bütün güzel sözlere!

Gözləri çıxmış ölüm

(Xocalı soyqırımına həsr olunur)

Ölümün gözləri çıxmışdı,vəhşicəsinə öldürülənləri görə bilmirdi. O gecə şəhərin dörd bir yanı qorxunc kabusların  məskəninə çevrilmişdi. Hər tərəfdə başsız bədənlərin,bədənsiz başların tükürpədici görüntüsü insana insanlıqdan bu qədər çıxmasını anladırdı. Havanın ölüm qoxuması,bayquşların belə canına vəlvələ salmışdı. Bayquşlar insanın bu qədər qəddarlıqla öldürülməsini görməmişdi,ya da görəcəyini belə heç ağlına gətirməmişdi. Ruhların bir-birinə qarışdığı məkanda,zaman belə öz yerində donub qalmışdı,heyrətindən nə irəli,nə də geri çəkə bilirdi əqrəblərini. Saniyələr belə işləmirdi ölüm qoxulu şəhərdə.

Göz yaşları qana dönmüşdü,dünyaya barışı səsləyən göyərçinlərin. Barış adlı səslənişin heç bir faydası toxunmamışdı insan adı daşıyan “insancığazlara”. Barış bu qədər rəzalətə düçar olmamışdı dünya yaranandan bəri. Yarasalar öz yolunu itirmişdi bu gecə,adi gecələrdə görməyə-görməyə heç bir maneə olmadan uçan yarasalar. Bu gecə o gecələrdən deyildi,cəhənnəmdən qorxunc bir mənzərənin təsviri idi. Ölülərin canı olsaydı danışardı nələr çəkdiklərini cisimlərinin. ”Qisas qiyamətə qalmaz”demişlər,amma qisası qiyamətə qalmışdı ölülərin. Heç zaman dərdlərini danışa bilməyəcəkdi ölülər.

Sonsuz sayda canlar alan ölüm heç zaman bu qədər də yorulmamışdı can almaq vəzifəsinə keçəndən bəri. Gözləri çıxmış ölümün görə biləcəyi heç nə qalmamışdı. Gördüyünü görmüşdü artıq bir gecənin içində. Gördüklərini görmək istəməsə də görmüşdü. Ölüm belə məyuslaşmışdı insanların bu dərəcədə vəhşiliyindən dolayı. Öldürənlərin öldürülənlərə etdiyini ölüm belə etməzdi heç zaman. Amma insan olmadığını bir daha göstərdi insan olmayan “insancığazlar”.

Habil Yaşar

Xocalı Harayı
(1 Pərdəli Dram)
Habil Yaşar

MÜƏLLİF.
İyirmi altı fevral… o mənfur gecə,
Nələr gətirmədi Azərbaycana.
Qərinələr keçə, əsrlər keçə,
Tarix bağışlamaz onu vicdana.
O gecə vicdanın susdu səsi də,
İnsanlıq adına ləkə vuruldu.
Dünyanın ən böyük faciəsi də,
O gecə yaşandı, matəm quruldu.
İyirmi altı fevral… Xocalı günü,
Günlərin qarası, günlərin pisi.
Yayıldı ərşə də insanın ünü,
Allah bağışlamaz zülmkar kəsi.
Şəhidlər qürurlu ölümləriylə,
Tarixə ən böyük dastan yazdılar.
Dünya seyr eləyib öz gözləriylə,
İnandı, yoxsa ki, inanmazdılar.
Bir qadın.
Ilahi bu nədir? bu dəhşət nədir?
Tarixdə görünməz müsibət nədir?
Qanlar axa-axa selə dönübdür,
Xocalı qanlı bir gölə dönübdür.
Bu gün cəhənnəmi yaşayıram mən,
Dözülməz əzabı daşıyıram mən.
Qoca kişi.
Bir körpəyə baxın qolları sınmış,
Insan da bu qədər zalım olarmış.
Yox daha dözmürəm, dözə bilmirəm,
Ayağım tutulub gəzə bilmirəm.
Ana.
Gözlərim kor ola görməyəydi kaş,
Bədəndən ayrılıb tənha qalıb baş.
Uzaqda bir qızın gözü oyulub,
Biri dərisindən tamam soyulub.
Ah nələr çəkirəm, yanır bu ürək,
Sizin qisasınız alınsın gərək.
Hanı bu dünyada ədalət hanı?
Nə günə qoyarmış insan,insanı.
(Uzaqdan bir balaca uşaq ağlaya-ağlaya ata-anasının meyidi üstə qışqırır).
Uşaq.
Anacan, atacan niyə dinmirsiz?
Məni yalqız qoyub hara gedirsiz?
Sizsiz bu dünyada qalacam yetim,
Bilmirəm nə edim, mən hara gedim.
(Üüü)
Cavan qız.
Əlini mənə ver ey qoca ana,
Qoy kömək eləyim qaçaq bir yana.
Bəlkə xilas edə bildim mən səni,
Odur ki, mənə ver tez ol əlini.
(Uzaqdan bir əsgər qışqırır)
Əsgər.
Atın güllələri durmadan yenə,
Hamınız birlikdə düşmən üstünə.
Ölsək şəhid olub ucalarıq biz,
Yaşarsaq sonadək vuruşarıq biz.
(Bu zaman bir neçə düşmən gülləsi əsgərə dəyərək onu yerə sərir və o son nəfəsdə bu sözləri deyir).
Unutmaz millətim, vətənim məni,
Yaşadan hər zaman yaşadar məni.
Hər kəs öləcəkdir, ölüm bir haqdır,
Vətənçün ölənlər yaşayacaqdır.
Ana.
Öldü… bir əsgər də qəhrəman oldu,
Bir ömrə, həyata nöqtə qoyuldu.
Allah rəhmət etsin ölənlər sizə,
Həm mərhəmət etsin millətimizə.
Şəhidin məkanı əbədi cənnət,
Bunu dərk etsəniz böyükdür hikmət.

Qoca kişi.
Öldün, ölümünlə ucaldın əsgər,
Xalqımız hər zaman qədrini bilər.
Şəhidsən, sən uca bir zirvədəsən,
Bu xalqın, millətin ürəyindəsən.
(Elə bu anda qocanın yanına bir mərmi düşür və qocanın həyatına son qoyur).
Başqa bir qadın.
Ah düşmən,nə qədər acımasızsan,
Körpəyə, qocaya heç baxmayırsan.
Dağıdıb, taladın sən Xocalımı,
Səhraya döndərdin gülüstanımı.
Xocalım məhv oldu, dağıldı Allah,
Bu günü yaşamaq ağırdı Allah.
Cavan qız.
Xocalım qoy sənə baxım doyunca,
Bəlkə görüşmədik ömür boyunca.
Baxıram Xocalım viran görünür,
Hər kəsin gözləri giryan görünür.
Yurdum toz-torpaqdan düman içində,
Xocalım yamandan-yaman içində.
Erməni deyilən ürəyi yoxmuş,
Zülmkar dünyada nə qədər çoxmuş.
Istərdim yaşayım ağrı-acısız.
Neynərəm yaşayım mən Xocalısız.
Dağılsın bu dünya, dağılsın daha,
Çıxmaq istəmirəm onsuz sabaha.
(Bu an onu da güllə məhv edir)
Ana.
Ah nələr yaşadıq, nələri gördük,
Öldüksə fərəhli ölümlə öldük.
Bir nəfər.
Günahsız kəslərin məhv olmasına,
Bu gecə ağladı ulduz da, ay da.
Təbiət özü də qara geyindi,
Bir tək ermənilər güldü, sevindi.
Erməni bir quduz it imiş Allah,
İnsanlıq adını itirmiş Allah.
Əsgər.
Bu gün bir sınaqda yaşadı xalqım,
Ən böyük kədəri daşıdı xalqım.
Qoy bilsin, eşitsin ermənilər,
Qisas qiyamətə qalmaz deyiblər.
Xor.
Heç vaxt unutmarıq Xocalım səni,
Bir gün susdurarıq mənfur düşməni.
Müəllif.
Nə qədər yazsam da Xocalıdan mən,
Milyonda birini yaza bilmədim.
Qan qoxusu gələn sətirlərimdən,
Səhvləri düzəldib, poza bilmədim.

2020

2008-ci ildə yazılmış “Xocalı harayı” dramıma əlavə
Müəllif

İllər keçdi aradan kədər dolu, qəm dolu,
Qarabağ həsrətiylə, Xocalı xiffətiylə.
Bizləri gözləyirdi zəfər yolu, haqq yolu,
Xalqım onu bacardı böyük rəşadətiylə.
Səs saldı bu cahana Azərbaycan əsgəri,
“Dəmir yumruq” düşmənə yaman göz dağı oldu.
Otuz ilə qurulan yağı düşmən səngəri,
Qırx dörd günün içində yer ilə yeksan oldu.
Daha alnımız açıq, başı uca gəzirik,
Gülümsəmək yaraşır parıldayan gözlərə.
Əziz Şuşam, mərd Şuşam gözlə bizi gəlirik,
Azərbaycan layiqdir bütün gözəl sözlərə!

Habil Yaşar