Anavatan Tarife Üstü

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Memlekete dönmek bazen sevgiliye kavuşmak gibidir; gün sayarsın, hayalini kurarsın… Ama bazen de, o sevgili kapıda seni karşılar karşılamaz “Hediyemi getirdin mi?” diye sorar. İşte gurbetçinin anavatana dönüş hikâyesi, çoğu zaman böyle başlar.

Gurbetin en güzel yanı, memleketi uzaktan sevmektir. Oradan bakınca her şey daha berrak, daha sıcak, daha samimi görünür. Ezan daha bir içten, komşu selamı daha bir candan, ekmek kokusu bile insanın burnuna anne eli gibi gelir. “Memleketime dönünce huzura ereceğim,” dersin. Ne de olsa orası doğup büyüdüğün, senin toprağın, senin yuvan…

Sonra uçağın tekeri piste değer. Kapılar açılır, pasaport kontrolünden geçersin, yüzünde o tarifsiz gülümseme. İlk selamın havada yakalanır: — Ooo, gurbetçi gelmiş! Ve o günden itibaren, sana bakışların alt yazısı hep hazırdır: “Bunda döviz var, bunda euro var…” (Gurbetçi üflesin seni lüzumsuz antilop)

Anavatanda gurbetçiye karşı üç temel refleks vardır: Bir, kıskanmak. İki, çekememek. Üç, alışverişte unutur gibi yapıp, fiyatı iki katına çıkarmak. Pazarda domates sorarsın, tezgâhtar önce seni bir süzer, “Bu gurbette yaşamış, fiyatlardan anlamaz” bakışı atar, sonra rakamı söyler ve tezgâh arkasından çürük şeyleri tartar. Taksiye biner, kısa mesafede bile dünyanın turunu attıracak kadar dolaştırır. Ve bunları yaparken öyle bir rahatlık vardır ki, sanki vatana hizmet ediyordur.

Bütün bunlar olurken içinden şunu söylersin: “Yav ben de bu sokaklarda çocuk oldum, bu çeşmeden su içtim, bu bayrak için dua ettim… Ne oldu da kendi toprağımda yabancı oldum?” İşte o an anlarsın: Gurbet bazen kilometre değil, muamele meselesidir.

Yine de bilirsin, bu topraklar sensiz, sen de bu topraklar olmadan eksiksin. Her şeye rağmen, tabutundan önce yüzüne, cebinden önce gözüne bakıldığı; kıskançlığın yerini hasretin aldığı; fiyatların pasaporta göre değil, vicdana göre belirlendiği bir memleket hayal edersin.

Çünkü insan, kendini en çok ait hissettiği yerde güvende olur ve o güven duygusu, euro ile değil, samimiyetle ölçülür. Çünkü insan, en çok ait olduğu yerde incinince, en çok da orada yaralanır.