Yorgun Dünya

Eşleşmiyor hisler, gördüklerimle.
Oysa içim hiç yanıltmazdı beni.
Gözler de yalan söylemezdi, hani...
Hepsi bir avuntudan ibaretti.
Düşünüyorum, düşünüyorum...
Düşündükçe ben, aklım hepsini yendi.

Hislerinle baktıkça
Baktığın her göz yalan söyleyebilirdi.
Evet, ancak bir göz bir göze ayna olabilirdi.
İnandıkça kalbin körü körüne,
Hislerinde yanılabilirdi.
İnsanoğlu bu, her şey beklenebilirdi...

Aklım canımı çok acıtıyor,
Acıta acıta beni uyandırıyor.
Bu uyanış ki
Yedi uyanan kardeşler gibi
Hiçbir şey eskisi gibi olmuyor.

Aklım başıma geldi belki ama
Hislerim asla benden vazgeçmiyor.
Yorgunluğu bende hep bâki.
Hassas insanlar hep yorgundur!
Ağır geçer, zor geçer zaman belki...
Çünkü
Bu dünya hassas insanlar için yorgundur!