Özlemin Sitemi 

Hüzün kokan gecenin nefesi derin,
Gerçekliği hayallere boca ederken,
Ritmini yutmuş evrenin.

Ve kefen biçerken yalnızlara,
Destursuz salar tüm acılarını, kışkırtarak kuşkuları.
Saat gecenin bilmem ki kaçı,
Kamburdur hep mutluluğun sırtı.
Gece katran karası,
Sessizliğimin yansıması.

Düşüncelerle kapanan kirpiklerimin gölgesinde,
Sadırda olanı çıkarıp meydana,
Gümüşten parlak hayal mürekkebiyle ayazlar yazılı.
Evet, ağır bir romandır gözlerimin yaşı.
Kısmi bir felç içinde kalbim,
Vurdukça yokluğunun idrakı.
Ve anılardır ayrılığın bariz inkarcısı,
Körüklerken tüm ahları.
Umut ve yeis arası,
Bozuktur benim delirmelerimin ağzı.
Sebeplerin en alakalısı ve acıyı kusmanın en haklı yanı.

Sen ki, bu ayazların yabancısı,
Dolanırken boynuma hasretin celladı.
Ve gece,
Nazarında muteber olmayan acılarımı tebliğ eden bir postacı.
Ben ki,
Nefesi derin bir gecenin yarısında,
Müsemma bir kalabalığın yalnızı.

Boşluğunun fırtınasında savruluyorum.
Dağınık zihnim,
Ne toparlayabilirim, ne de yerine koyabilirim koymam gerekenleri.
Akla zarar, sevgili,
Akla zarar bu çaresizliğin çirkefliği.
Öyle de müşkül yaşıyorum.
Pas tutmuş nemli kalbimin anahtarı,
Kilit bozuk.
Kahretsin, senden başka kimseyi sevemiyorum.
Ve kaybolurken yalnızlığımın mahşerinde,
Sensiz nasıl yaşanır öğrenmeye çalışıyorum.

Seviyorum demenin hakkını veremeyenim.
Söyle!
Cefayı sefasına hürmeten sevemiyorsan,
Nedir ki aşk dediğin?
Ve çırpınmıyorsa yüreğin emek emek,
Nedir ki mücadele dediğin?
Yüzümü eğecek değilim.
Bu çile benim.
Üzerinde “deli cesareti” işlemeli gömleğiyle,
Sevdamızın ateşinde mahçubiyetsiz ısınan yine benim.
İşte öyle!

Elbette ki, söyleyeceklerim değil bu kadar.
Zamana yaydım bir o kadar.
Hakikatler vura vura kafama,
Canıma batar acın, sızlata sızlata.
Ardından akıp giderken zaman,
Mühürlüdür kelimeler, vedanın ağrısında ağlayan.
Sarılıp mecnun umutlarıma,
Kirpiklerime çöken gurbetin ağırlığıyla.
Aşkın mahşerinde,
Sensiz nasıl yaşanır öğrenmeye çalışıyorum.

Bahar Önen BÜKE