HAYIR DİYEBİLMELİ

Birçoğumuz zorlanır bazen hayır demeye, değil mi?
Sırf hatırı gönlü kırılmasın diye yapmak istemediğimizi yaparız, gitmek istemediğimiz yere gideriz, söylemek istemediğimizi söyleriz. Daha birçok örnek verebiliriz. Bunlar belki çoğumuzun yaşadığı durumlardır. İnsanı yoran, yıpratan, kendi özgüvenini hep aşağıya çekerek eksilten ve kendine olan saygıyı da bir o kadar azaltan.

Evet, zordur birçoğumuz için hayır demek, diyebilmek. Her şeye evet diyerek var olma çabamızı mı gösteriyoruz acaba? Ondan mı hayır diyebilme cesaretimiz yoktur? Hep sevgi eksikliğiyle mi büyüdük de sevilme çabası mıdır acaba? Sevilmenin yolu “evet” demekten, kabulden geçer sanıyoruz belki. Belki hiç düşünmüyoruz tam tersi olabileceğini.

Oysa “hayır” demek bencillik değil, sevilmeme sebebi değil, kötülük değil; kendi sınırını, kapasiteni, ruh sağlığını koruma hakkındır. Bazen bir “hayır”, başkasına değil, kendine duyduğun en derin saygıdır. Bu konuda Clarissa Pinkola Estés şöyle demiş:
“İnsan ruhu, hayır diyemedikçe kendinden eksilir.”

O halde her zaman ve her durumda cesaretimizi toplayıp bize uymayan, ters gelen, yanlış olarak gördüğümüz, istemediğimiz her şeye "hayır" demeye çekinmeyelim. Ve tabii ki bizi yoran bir şeye, tüketen bir beklentiye, sırf “kırılmasınlar” diye içinde taşıdığımız yüklere "hayır" diyelim. Belki o söylediğimiz “hayır”, kendimize armağan ettiğimiz bir evet olur, onurunu kurtardığın bir durum olur, kendine saygın çoğalır.

Hayır demenin bazen kendine evet demek olduğunu unutmadan, yorulmadan, yormadan, her günün sabahına yeni mutluluklarla uyanmanız dileklerimle.