HAVADA UÇUP GİDEN CANLAR

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Bir sabah uyandık, ekranlara düşen bir haberle yüreğimiz sızladı:
Bir uçak düştü…
Ve 20 vatan evladımız, görev başında, bir daha geri dönememek üzere gökyüzüne uğurlandı.

O an zaman durdu.
Bir ülkede 20 canın aynı anda yitip gitmesi sadece bir rakam değildir. Her biri bir hayat, bir hikâye, bir umut demektir.
O uçağın içinde bir baba vardı belki, küçük kızına oyuncak almak için söz veren…
Bir diğeri, annesinin “Kendine dikkat et.” diye uğurladığı evlattı.
Hepsi görev bilinciyle, “vatan” deyince akan suların durduğu bir inançla yaşamıştı.

Bu ülke böyle evlatlar yetiştirdi.
Bayrağına sevdalı, yurduna bağlı, görevini onur bilen gençlerdi onlar.
Göklerde uçarken bile, akıllarında tek bir şey vardı: “Bu topraklara bir zarar gelmesin.”

Ama bazen kader, en kahraman insanları bile sınar.
Bir anda alevlere karışan gökyüzü, bir anda sönüp giden hayatlar… Ardında bir sessizlik kaldı.
Havalimanında çınlayan sirenler, ardından yükselen dua sesleri; gözyaşlarına karışan bayraklar…
Her biri tabutuna sarılı bir milletin evladıydı.

Bugün sadece onları değil, temsil ettikleri değeri de anıyoruz.
Onlar bu ülkenin onurudur. Görevleri bitmedi, sadece şekil değiştirdi.
Artık onlar gökyüzünün nöbetçileridir.

Ve biz, geride kalanlar…
Onların aziz hatırasına sahip çıkmakla yükümlüyüz.
Çünkü vatan, toprağıyla değil; uğruna can verenleriyle vatandır.

Yirmi tabut, yirmi bayrak, yirmi sessiz kahraman…
Hepsinin ardından söylenecek tek bir söz kalıyor:
“Vatan size minnettar.”

Ruhları şad, mekânları cennet olsun.
Bir gün hepimiz aynı gökyüzü altında yeniden buluşacağız…

Sevgiyle kalın.